من درختی خشک و خسته .غمگین تو صحرا بودم
از شکفتن من غریبه .بیخبر از دنیا بودم               
شاخه خشک تن من بستر باد خزان بود              
شبای تاریک عمرم از ستاره بی نشان بود            
تا یه روز از قلب سردم صدای پایی شنیدم             
این صدای آشنا بود .دختر بهار رو دیدم                   
تو صدای مهربونش صدای شکفتنم بود                  
فصل خاموشی تموم شد                                   
این صدای گفتنم بود.........
محبوب ۳ بامداد ۳۱/۱/۸۴