شاعر و فرشته ای با هم دوست شدند فرشته پری به شاعر داد و شاعر شعری به فرشته. شاعر پر فرشته را لای دفتر شعرش گذاشت و شعرهایش بوی آسمان گرفت و فرشته شعر شاعر را زمزمه کرد و دهانش مزه ی عشق گرفت .

خدا گفت دیگر تمام شد دیگر زندگی برای هر دو تان دشوار میشود زیرا شاعری که بوی آسمان را بشنود زمین برایش کوچک است و فرشته ای که مزه ی عشق را بچشد اسمان.

شبی از پشت یک تنهایی غمناک و نمناک و بارانی تو را با لهجه ی

گلهای نیلوفر صدا کردم تمام شب برای با طراوت ماندن باغ قشنگ

آرزوهایت دعا کردم پس از یک جستجوی نقره ای در کوچه های ابی

احساس تو را

من نمیدانم

که چرا می گویند اسب حیوان نجیبی است،کبوتر زیباست

و چرا در قفس هیچ کسی کرکس نیست

گل شبدر چه کم از لاله ی قرمز دارد ؟

چشمها را باید شست،جور دیگر باید دید

                                                      (سهراب)

رفتی و در دل من ماند به جای عشقی آلوده به نومیدی و درد نگهی

گمشده در پرده ی اشک حسرتی یخ زده در خنده ی سرد

آه   اگر باز بسویم آیی دیگر از کف ندهم آسانت

ترسم این شعله ی سوزنده ی عشق آخر آتش فکند بر جانم.

                                                                       فروغ