به یاد روزهایی که رویایی وجود داشت

خودکشی در رویا
نیست امشب هیچ باد خوش نفیری
نیست امشب هیچ یاد دلفریبی     
ابر امشب اشک حسرت می فشاند
خاک امشب بذرفرقت می نشاند   
 آسمان امشب چه دلگیر است       
                زبانم گنگ,دستم بسته,پایم قفل و زنجیر است.                
مرا یارای ماندن نیست 
سکوت ,بهت را یارای خواندن نیست. 
 من امشب میروم همراه گریه تا سرای دیگر هستی ,نکن گریه
 نکن گریه ,که اشک چشم تو, هرگز نخواهد برد از سرم مستی
    من امشب میروم بی تو, کنار آه, خواهشهای شیرینت که میگویی:
"بمان امشب ,فقط امشب ,همین امشب"
ولی دیر است ,حیف ,دیشب منتظر بودم بگویی تو به من:
"تو عشق شیرینم بمان با من "
       و من امشب ناامید از عشق ,از دنیا ,از این هستی بی پایان بی همتا
       امید من دگر امشب مرا یاری نخواهد کرد
         آسمان و اشک ماه امشب مرا راضی نخواهد کرد
               من امشب میروم ,مرگم همین امشب پناه آخرین باشد.
          همین امشب غروبم را به تو تبریک خواهم گفت;
   تویی که یک نفس با من نخواندی, آه
تویی که یک نفس با من نخندیدی
   که من محتاج تو بودم, ولی هرگز وجودت را به آغوشم نبخشیدی.
           و من هر روز میمردم برای آن بهانه های شیرینت 
              ولی هر روز هر لحظه غرورم را به زیر پا لگد کردی
  نامه های عاشق دیوانه ات را پاره می کردی
        صدایم را -شنیده,نشنیده-پاسخی هرگز نمی گفتی ,
           و من امشب جواب آن همه ظلم تو را آرام خواهم داد
 چرا امشب به یاد آن همه عشق من افتادی؟!
نگاهت غرق در باران و می گویی:
 "بمان  امشب, همین امشب , نگو دیر است"
ولی.....
دیر است ,دگر دیر است, نگو این جمله دیگر است:
"دیشب منتظر بودم بگویی تو به من:
"تو عشق شیرینم بمان با من"